یکی دیگر از گویشهای ایرانی کرانه ی دریای مازندران است که در استان مازندران کنونی و طبرستان قدیم متداول است. این گویش در شهرها و نواحی کوهستانی چه در تلفظ و چه در واژگان تفاوت دارد. در قسمت شهر نشین تأثیر شدید زبان فارسی دری دیده میشود که رفته رفته جای گویش محلی را میگیرد.
زبان طبری در ادوار گذشته دارای آثار ادبی قابل توجهی بوده است. کتاب « مرزبان نامه » نخست به این زبان تألیف شده و سپس آنرا در قرن هفتم هجری به فارسی دری برگردانده اند. در « قابوسنامه » و « تاریخ طبرستان » ابن اسفندیار و مآخذ دیگر نیز شعرهایی به این زبان هست. در زمان معاصر مردم مازندران شعرهایی به زبان محلی خود در یاد دارند و میخوانند که عنوان عام « امیری » به آنها داده میشود و همه را ، اگر چه از روی خصوصیات زبان شناسی به یک زمان و یک شخص نمیتوان نسبت داد ؛ به شاعری موسوم به « امیر پازواری » نسبت می دهند.
تعداد سخن گویان به گویش طبری را به حتم نمیتوان تعیین کرد. اما در هر حال بیش از یک میلیون است. همه ی ایشان زبان رسمی کشور ایران یعنی فارسی را نیز میدانند و استفاده میکنند. طبری را با گیلکی از یک گروه میشمارند و عنوان عام « گویشهای کنارهی کاسپین یا دریای مازندران » به آنها میدهند.
تور داخلی
تور افغنستان
